Lana Del Rey - these Shades Of Cool

Nostalgiczna, powolnie płynąca muzyka. Gęsta i zimna. Sprawdziła się podczas opalania nad basenem, bo była jak chłodny kompres na żar lejący się z nieba. Ale umówmy się, wakacje to nie real. Real nie jest tak gorący, a Lana może zamrozić. Lana słuchana bez przerwy może wydawać się monotonna, jak jedno zdanie wypowiedziane na wiele sposobów. Bardziej to czuć kiedy piosenki Lany figurują obok siebie, mniej, kiedy współistnieją pośród utworów innych artystów.

Jej ścieżka kariery jest dość interesująca - Lana pojawiła się właściwie znikąd i osiągnęła spektakularny sukces. Stawiając sprawę jasno, lubię ją. Czasami wydaje mi się, że jest jak Andy Warhol sceny muzycznej. Jej piosenki są rodzajem sztuki - sztuki traktującej o konsumpcji, skupiającej się wokół Money, Power, Glory. Sztuki, której głównym motywem jest degeneracja.

Lana (Elizabeth Grant) studiowała filozofię. Myślę, że słychać to w jej piosenkach i wierzę, że napisała je sama. Zna wiersze Walta Whitmana ("Body Electric") i Beat Generation ("Brooklyn Baby"), czytała Nabokova ("Lolita"). Jest dość interesującą opozycją do takich piosenkarek jak na przykład Rihanna. Pytaniem jest, jak daleko można posunąć się w piosence? Cóż, jeśli tak daleko, jak w pokrewnej dziedzinie - literaturze - to dość daleko.

Dlatego raczej nie traktowałabym jej utworów dosłownie. Są dla mnie rodzajem manifestu. Myślę, że w ogóle Lany nie należy traktować zbyt dosłownie. Sztuka i produkt marketingowy czasem oznaczają to samo. Lana na żywo podczas koncertu może wydawać się mniej melancholijna, a w pozbieraniu piosenki dzielnie pomagają jej chórki. Pytania o autentyczność muzyków w ogóle wydają mi się źle zadane. Muzyka jest sztuką, a sztuka jest kreacją. Lana jest swoją kreacją. Zresztą, nie tylko swoją. I, szczerze mówiąc, nie widzę w tym nic złego.